Во една пригода, кога изгубил голема сума пари во казино за време на престојот во Визбаден, Достоевски бил принуден да склучи итен договор со својата издавачка куќа за пишување ново дело, за да го отплати долгот. Благодарение на тоа, ризницата на светската литература стана побогата со неговиот роман „Коцкар“
Писателите и зависноста
Игрите на среќа, како и многу други видови забава, се воведени во Русија од царот Петар Велики. Коцкањето станало толку популарно со текот на времето, што во текот на 18 и 19 век било дури и чудно доколку човек од високото општество не игра карти и не се коцка. Пушкин, Достоевски, Толстој, Есенин се само некои од руските писатели и поети што ја негувале страста кон коцкањето. Осумнаесеттиот и деветнаесеттиот век биле најславни со игри со карти, а во нив уживале обичните луѓе, како и голем број уметници, писатели и поети. Некои играле карти за профит, а многумина биле вистински робови на „црно-белата“ страст.
Тој период создал цела констелација на познати играчи на карти, од кои многумина биле „луѓе од перото“. Затоа оваа страст најде широк одраз во многу книжевни дела. Големиот филозоф, математичар и научник Рене Декарт може да се смета за еден од првите теоретичари на коцкањето. Неговото научно истражување се однесува токму на прашањата што ја формираат основата на игрите со карти. Декарт ги проучувал човечките рефлекси, поврзувајќи го своето знаење за математика, психологија и физиологија. Благодарение на неговото теоретско знаење, во една пригода успеал да го победи дури и славниот математичар Блез Паскал во игри со карти. Декарт исто така бил страстен љубител на рулетот, а неговиот научен однос кон игрите на среќа му донел голем број победи, односно зголемување на приходите. Неговата омилена игра со карти била бакарата.
Големиот руски поет Александар Пушкин, меѓу чии многубројни дела е и новелата „Пикова дама“, главно инспирирана од неговиот страв од коцкање и игри со карти, обожавал бриџ. Неговата страсна креативна природа го принудувала често да ризикува и затоа рускиот литературен класик честопати имал големи загуби во коцкањето. Познато е дека тој еднаш го искористил ракописот „Евгениј Онегин“ како облог. За среќа, иако долго време губел во текот на играта, судбината ги измешала прстите и идното ремек-дело не паднало во погрешни раце. Во зачуваниот полициски список на познати играчи на карти од 1829 година, Пушкин бил внесен под бројот 36, со забелешка: „Крупиеите се познати низ цела Москва“. Бидејќи тој не се занимавал со применета математика, на списокот на долгови што останале зад Пушкин по неговата смрт, голем дел бил од оние од играње карти.
Фјодор Достоевски е уште еден руски литературен генијалец што немал многу среќа во коцка и карти. Имал посебна страст кон покерот и рулетот. Во една пригода, кога изгубил голема сума пари во казино за време на престојот во Визбаден, бил принуден да склучи итен договор со својата издавачка куќа за ново дело, за да го отплати долгот. Благодарение на тоа, ризницата на светската литература стана побогата со неговиот роман „Коцкар“. Писателот тогаш се нашол во многу непријатна ситуација, бидејќи го загубил и миразот на својата сакана Полина Суслова. Приказната за еден млад човек кому коцкањето му станува смисла на животот е во голема мера инспирирана од личното искуство на писателот.
Многу руски писатели со задоволство учествувале во игри на среќа. Гаврило Державин бил придружуван од голема среќа во играње карти, толку многу што славниот поет од ерата на класицизмот успеал да го зголеми своето богатство. Наспроти него, Иван Крилов изгубил многу од коцкањето. Лав Толстој, Николај Некрасов, Сергеј Есенин и Николај Гумиљов се наоѓаат на списокот на руски писатели и поети што уживале да играат карти и рулет.
