Расказ инспириран од карантинот
Се испоразболеа луѓе, еј, како што од памтивек не беше се разболеле.
Сместени во огромниот импровизиран болнички шатор, на едно место беа изнапикани секакви и од секаде. Млади, стари, жени, мажи, црни и жолти, некои уште поцрни и уште пожолти, а имаше и еден црвен, дали од некаква друга болештина или од друго – којзнае!
Ова утро вриеше во импровизираната болница. Уште немаше 7 часот и 28 минути, донесоа нова тура од седум снеможени лица. Ги сместија на крајот, таму далеку, во ќошот.
Персоналот работеше забрзано. Летаа луѓе во бело, со маски и нараквици, летаа болничарки и болничари; сите растрчани некаде.
Во еден момент една млада болничарка се поднаведна да му потпомогне на еден стар бенкичав чичко, при што од левата страна ѝ ѕирна едната сочна града.
– Ко вид, вид, ко не вид, ништо – промрмори гласно еден младич, кој лежеше еден кревет погоре, од десната страна.
– Ко вид 19 години има, затоа се однесува така – се потсмеа една постара госпоѓа, која исто така лежеше еден кревет погоре, но од левата страна, и која исто така ја виде градата на болничарката, а не можеше да се воздржи на забелешката на младичот.
Во меѓувреме, болничарката продолжи да си ја работи работата, сосема несвесна за значењето на зборовите на младичот и постарата госпоѓа.
– Тебе, дедо – му се обрати на бенкичавиот чичко – од кој оддел те пратија овде? Кај беше прво?
– Од коронаграфија.
– Од каде – препраша таа, бидејќи беше занесена тропкајќи по кесичката инфузија над неговата глава.
– Коронаграфија.
– А, мислиш од коронарографија.
– Оттаму.
Таа фрли последен поглед кон ќесата со инфузија и се упати кон еден подалечен кревет, каде што лежеше еден средовечен човек, во полна физичка сила.
– Жеден сум – рече тој – ми се пие нешто.
– Може чаша вода?
– Ми се пие корона.
– Што е тоа?
– Пиво.
– Е – се насмеа таа – сега пиво не може, само вода или сокче.
– Тогаш ништо.
Таа учтиво му се насмевна на човекот и се упати кон новопримените пациенти. Кревет до кревет лежеа дечко и девојка, очигледно вистински дечко и девојка, и тивко си гугаа нежни зборови. До болничарката стигнаа само неколку збора, поточно реченици. Таа успеа да наслушне како вљубената двојка се храбри:
– Ти си мојот цвет со широко отворени снежнобели корони – рече тој.
– Ти си мојата сончева корона, која силно зрачи со надеж – рече таа.
– Ко Рона ќе се излеам и ќе ти ја покажам мојата љубов – рече тој.
– Ко виделина си за моиве очи – рече таа.
„Патетично“ си помисли болничарката, „зар навистина си веруваат во тоа што го зборуваат“ и се тргна што побргу од двајцата, но малку понатаму во себе посака и таа да има некој што би ѝ зборувал така нежно. И навистина, во оваа чувствителна ситуација секому му требаше малку надеж, малку храбрење. Всушност, такво храбрење добија и таа и целиот персонал. Еден човек со побелена брадичка, можеби некаков уметник, гласно рече:
– Овие луѓе што работат тука и што ни помагаат се луѓе од посебен ков и да се знае дека треба да им оддадеме почит и да им се оддолжиме за тоа што го прават.
Сите наглас потврдно одговорија на овие зборови, но никој не кажа како ќе им се оддолжат на болничарите.
Денот одминуваше, а работата беше заморна и монотона. Некого го болеше коронката на забот, некој ги бакнуваше златните коронки на светците, а некој едноставно играше игри на телефон.
Светнаа светилките, а смената на болничарката ѝ завршуваше. Малку ќе се одмори, па повторно ќе дојде да ги посети пациентите. И повторно, некого ќе го боли заб, некој ќе ѝ симнува ѕвезди на љубената, а некој ќе бара пиво.
Кој ќе преживее – ќе раскажува, рекле старите.
Славчо Ковилоски
