Манифестацијата годинава ќе се одржи во Тирана, Албанија, на 26 и 27 октомври. Наградата ќе биде доделена од меѓународна стручна комисија од седум члена, а претседател на жирито е професорот Ендрју Вахтел од САД
Романот „Скриени желби, немирни патувања“ од писателот Владимир Јанковски e годинашен национален претставник во трката за меѓународната книжевна награда „Балканика“, која поради пречката со глобалната пандемија, ќе се одржи дури кон крајот на 2021 година. Ќе бидат доделени награди за две години во рамките на една манифестација, во согласност со консензуалниот договор помеѓу националните организатори од сите седум држави-членки на фондацијата „Балканика“.
На конкурсот за избор на национален претставник за меѓународната награда „Балканика 2020“, годинава до организаторот, издавачката куќа „Магор“, конкурираа осум автори: Луан Старова со „Генералот и пеперутката“, Дијана Петрова со „Не правете им сенка на гробовите“, Жарко Кујунџиски со „Сфинга на гневот“, Владимир Јанковски со „Скриени желби, немирни патувања“, Србо Ивановски со „Изодениот пат“, Филип Клетников со „Записи на стражарот (Видено под ноќна светилка)“, Влада Урошевиќ со „Безразборна лабораторија“ и Владо Јаневски со „Чудо зад аголот“.
Стручната комисија за избор на нашиот национален претставник во трката за оваа престижна книжевна награда, во состав: Елизабета Шелева, претседателка, Александар Прокопиев, член, и Блаже Миневски, член, во најтесен избор покрај книгата на Владимир Јанковски, ја избра „Сфинга на гневот“ од Жарко Кујунџиски, двете во издание на книгоиздателството „Антолог“.
– Ценејќи ги комплетниот естетски впечаток, поетичката кохерентност и заокруженост на посочените дела, романот „Скриени желби, немирни патувања“ од Владимир Јанковски, со мнозинство гласови од жирито, беше избран за национален кандидат за наградата. Ова дело се одликува со инвентивна, мозаично развиена структура, реторичка питкост и свежина, пред сѐ, благодарение на неконвенционалниот пристап и експериментална разиграност со жанровските протоколи на романот. Наративната поетика на ова дело останува доследна и препознатлива, по забележителната економичност на раскажувањето, концизноста, „аскетизмот“, кондензацијата, суптилно поврзаните фрагменти и вешто изведени, а лаконски поенти, произлезени од повеќегласноста на самата приказна и нејзиниот панорамски спој од (раз)лични биографски минијатури – се вели во образложението.
Според комисијата, секојдневните средби на луѓето, во низа од различни простори, нивните непресушни (и крајно непредвидливи) разминувања и созвучја, во ова дело се прикажани како темелен наратив, генерички именител на самиот животот/и постоењето, како синџир од (наизменични) средби, траења и разделби.
– Притоа, множеството ликови и нивните заемни односи не подлежат толку на епска „документарна разврска“, колку што се препознаваат во една метадимензија на прашалност, симултано присуство и осветлување од повеќе различни перспективи, што сакаат да ја доловат не само уникатноста туку и универзалната потка на човековото искуство. Или, неизбежниот пробабилизам (веројатносен карактер) на животната матрица, која, без исклучок, понатаму еволуира во нечија судбина. Отаде, романот изобилува со многубројни, метабиографски или метанаративни елементи (за тешко одржливата сингуларност на индивидуалниот живот), блескави афористички поенти, ефектно срочени, „егзистенцијални резимеа“ и искуствено заверени заклучоци. Јанковски, освен тоа, несомнено поседува суптилен сенс за претворање на просторот во тропа, истенчен (башларовски) нерв и осет, за креативниот симболизам, кој зрачи од одделните простори, творечкиот влог на просторноста во книжевната перцепција. Оваа проза е игрива и динамична, благодарение на својот интермедијален квалитет, филмичноста (отпорано препознаена и од страна на критичарите Соња Стојменска, Оливера Ќорвезироска, Сашо Огненовски); како интригантен рефлекс или своевиден еквивалент во прозниот жанр, на суптилната поетика на урбаното вкрс(тос)ување, што ја препознаваме како пледоаје од филмската естетика на Кжиштоф Кишловски (особено, во „Три бои: Црвено“) – стои во одлуката на жирито.
Досегашни добитници на наградата „Балканика“ од Македонија се Венко Андоновски со „Папокот на светот“ и Александар Прокопиев со „Човечулец“. Манифестацијата годинава ќе се одржи во Тирана, Албанија, на 26 и 27 октомври. Наградата ќе биде доделена од меѓународна стручна комисија од седум члена, со по еден претставник од секоја до државите-членки, а претседател на жирито е професорот Ендрју Вахтел од САД.
Излезе српски превод од претходниот роман на Јанковски
Деновиве, истовремено со одлуката за наградата „Балканика“, издавачката куќа „Граѓански форум“ го објави српскиот превод на романот „Невидливи љубови“ од Владимир Јанковски. Преводот на изданието е на Алма Мујовиќ. „Невидливи љубови“ е вториот роман на Владимир Јанковски, објавен во 2015 година. За оваа книга авторот го доби „Рациновото признание“ и таа година исто така беше македонски кандидат за меѓународната награда „Балканика“.
Според писателот Влада Урошевиќ, во дејствувањето на ликовите на овој роман го насетуваме одгласот на оние младешки игри на Џорџо де Кирико со брат му Алберто, кога во ефемерните и банални случки и настани што ги опкружувале ги откривале метафизичките длабочини, што потоа ќе се преобрази во маѓепсувачките глетки на метафизичкото сликарство.
Елизабета Шелева смета дека романот на Јанковски постојано ја нагласува конститутивната моќ на погледот, незаобиколното соучество на Другиот (во нашето идентитетско и естетско себезаокружување), како и улогата што во создавањето на сликата (односно самата стварност), комплетно несвесен за тоа, неминовно ја игра и самиот набљудувач.
Владимир Јанковски е роден во 1977 година, а завршил општа и компаративна книжевност на филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје. Работел како уредник во повеќе издавачки куќи. Ги објавил книгите: „Скриени желби, немирни патувања“ (роман, 2020), „Невидливи љубови“ (роман, 2015), „Вечно сегашно време“ (роман, 2010), „Лицата на невидливиот град“ (заедно со Иван Блажев, фотоесеи, 2010), „Скопје со широко отворени очи“ (заедно со Иван Блажев, фотоесеј, 2008), „Огледало за загатката“ (2003, разговори со Влада Урошевиќ). Активно се занимава со книжевен превод.
