Раскази за расказите, 2

За време на корона-карантинот, на втори мај, како и обично дождлив, од терасата ги гледав последните двајца минувачи со чадори како брзаат да стигнат дома пред полицискиот час. Улицата е речиси празна, наспроти двајцата заитани, комшиската мачка сосема бавно се придвижува по асфалтот, за неа очигледно не важат безбедносните мерки. И пред короната, кога врнеше, не беше чудно моите сограѓани да ги снема од градските улици, тие едноставно не трпат дожд, но откако короната завладеа, градот испразнет, без жива душа, на сред (макар и дождлив) ден, со околните згради како кулиси изгледа како кадар од потпросечен криминалистички филм.

И тогаш, брмчејќи и терајќи ја мачката да се шмугне во грмушките со подвиена опашка, се појави едно „фиќо“ со крем боја, заврти околу куќата и замина по улицата. Ова навистина беше креативен пресврт од режисерот на „Твајлат зон“! Боже, откога не сум видел ваков автомобил во нашето маало!
А детството ми е преполнето со случки со светлосиното „фиќо“ што моите го купија по земјотресот и со кое го откривав дотогаш за мене непознатиот свет, од излетите на Сарај, Матка, Чардак, Водно, преку правливото искачување на Плетвар кон хотелот на „Бетон“ во Охрид, до летните патешествија до Јадранот.
Учеството на светлосиното „фиќо“ во сите овие доживувања беше задолжително.

Тоа, „фиќото“, беше вистински придружник во моето раснење, го имавме околу десет години, значи, за време на мојот пубертет и раната младост. Главно бев на задното седиште, и сосема удобно, со нозете горе, заспивав за време на долгите возења, додека моите се менуваа на возачкото. Се сеќавам на едно од таквите фиќо-патешествија со заспивање до Словенија и до Австрија, на рамномерното брмчење на автомобилот и музиката на „Афродитини деца“ од касетофонот што го добив за одличен успех за мала матура.

Меѓу расказите од мојата мошне хетерогена збирка „Хорацио Цвикало“ се наоѓаат неколку што, препрочитани денес, се со добро погодена приказна, атмосфера и изведба. Еден од нив е „Фиќо“ од кого што би заменил само една придавка – излетничкото друштво од гепеците на автомобилчињата вади најразлична приготвена храна: туршија, гајба пиво, по некое шише ракија, најважното, месо за скара… и тука писателот како да влегол во друг, како на Кустурица филм, па додал „жива кокошка“, непотребна пренагласеност во сцената во која кокошките очигледно беа „печени“.

Амбиентот на излетот во околината на Скопје, опишан во расказот, ме потсетува на поврзаноста на „фиќото“ со првомајските празници, со уште една, „авантуристичка“ нота – најчесто пред да се подготвиме за враќање од излетот гледавме кон стушените облаци, зашто дождовите како да беа вообичаени за тие празнични денови. Како и во овие денови, во доба на корона-окупацијата.