Со тоа што рускиот претседател Владимир Путин и кинескиот претседател Си Џинпинг сè повеќе ги затоплуваат односите, недокажаната американска администрација на Џо Бајден може да се најде притисната в ќош, вели Сајмон Тисдал за „Гардијан“
Односите меѓу САД, Русија и Кина проблем за глобалната политика
Можеби е случајно што Русија минатата недела вршеше воен притисок врз Украина во исто време кога Кина гласно ги кршеше копјата околу Тајван. Пролетта, како што вели Тенисон, е период кога идејата на еден млад човек се претвора во војна, а таа извртена максима може да важи дури и за старите итреци како што се Владимир Путин и Си Џинпинг.
Русија и Кина се сè поблиску до зацврстување на сојузот. Покрај тоа што нема докази за директен заговор за Украина и за Тајван, претседателите Путин и Си несомнено се целосно свесни за нивните активности, кои имаат идентична и меѓусебна ефикасна поддршка, а тоа е да ја исплашат недокажаната американска администрација на Џо Бајден.
Она што сега се случува може да се претстави како крајно исполнување на кошмарната визија на Џорџ Орвел во неговиот дистописки роман „1984“, во кој светот е поделен географски, политички и воено на три ривалски супердржави: Океанија (Северна Америка и Велика Британија), Евроазија (Русија и Европа) и Источна Азија (Кина).
Објавувањето на книгата на Орвел во 1949 година се совпадна со формирањето на НАТО предводено од САД и појавата на Советскиот Сојуз на Јосиф Сталин како нуклеарна сила. Исто така во тој период Мао Ѕетунг ја прогласи новата Народна Република Кина. Сепак, ова беше на почетокот. Предвидувањата на Орвел за бесконечна, тристрана светска конфронтација беа прерани. На Кина ѝ требаше време да се развие. Советскиот Сојуз на крајот се распадна. САД извојуваа победа, со тоа што се прогласија за единствено влијание во светот. Сепак, денес до одреден степен, конечно се создава трипартитниот свет на Орвел. Две илјади дваесет и првата година е новата 1984 година.
Ако Кина и Русија во моментов се здружат против САД и нивните сатрапи, тоа е нормално за курсот во светот каде што ниту една суперсила не смее да доминира над другите две. Во 1972 година, Ричард Никсон побара помош од Кина против Советскиот Сојуз. Можеби САД и Русија еден ден ќе се здружат против Пекинг.
Застапниците на мултиполарниот свет ќе речат дека ова е премногу едноставно и дека стратегиската рамнотежа е посуптилна и посложена. Тогаш, кажете им го тоа на луѓето во источниот украински регион Донбас и присвоениот Крим, каде што руската војска ги зајакнува своите позиции по должината на „линијата на контакт“.
Мистеријата околу Путин
Аналитичарите се согласни дека Путин нема да нападне. Тогаш, какви се неговите планови? Апологетите сугерираат дека тој бил испровоциран од украинскиот декрет минатиот месец, во кој како официјална владина цел беше наведено повторното преземање на Крим, кој Русија го присвои во 2014 година, како и со обновените разговори за влез на Украина во НАТО.
Побанално објаснување е дека Москва врши притисок врз Киев да го надмине ќор-сокакот во таканаречениот мировен процес од Минск, откако се распадна последниот прекин на огнот во Донбас. Путин уживаше во голем, но краткотраен висок рејтинг по анексијата на Крим. Минатиот месец, тој го искористи раскошниот телевизиски митинг по повод седумгодишнината откако Крим е под руска власт за повторно да ја врати популарноста. Но се чини дека не успеа во обидот. Русите се преокупирани со пандемијата на коронавирусот, падот на приходите и влошените социоекономски можности.
Повеќе од кога било, проектот за обновување на руската империја на Путин се чини неважен, особено кај помладите. Рускиот претседател е на удар на домашен терен од приврзаниците на прогонуваниот опозициски активист, Алексеј Навални, и поради обвинувања за корупција. Само 32 отсто од Русите имаат доверба во својот претседател, како што покажа неодамнешното истражување на центарот „Левада“. Гледано на овој начин, военото јакнење во Украина изгледа како пресметано одвлекување на вниманието за домашни политички цели. Сепак, Путин исто така може намерно да ја тестира решителноста на САД и на Европа.
Тој сигурно не заборави како Џорџ Буш Помладиот вети непоколеблива поддршка за новата демократската влада на Грузија во 2005 година, а потоа се повлече кога изби војната со Русија во 2008 година.
Како што забележа аналитичарот Тед Гален Карпентер минатата недела, Белата куќа на Бајден исто така ја потврди „непоколебливата поддршка на САД за суверенитетот и територијалниот интегритет на Украина пред тековната агресија на Русија во Донбас и Крим“. Ова изгледа, во најдобар случај, како заложник на среќата, а во најлош случај, сурова измама. Карпентер напиша дека „паралелите помеѓу прекумерното охрабрување на Вашингтон за Украина и грешката на Буш во однос на Грузија се морничави и алармантни“.
САД и НАТО нема повеќе да војуваат со Русија околу источна Украина отколку што би ја спасиле Јужна Осетија, како што посочи тој, а ако се случи тоа, тогаш зборуваме за трета светска војна.
Тука лежи вистинската опасност во светот, во магливиот јаз меѓу зборовите и делата во засилената тристрана борба меѓу суперсилите. Дали Путин, испровоциран од навредата на Бајден дека е „убиец“ и многубројните нерешливи спорови, ќе одговори на блефот на американскиот претседател? Дали Си ќе одговори од другата страна на светот?
Визијата на замислениот Си Џинпинг
Кинескиот лидер изгледа како човек што е склон кон длабоко размислување. Тој претрпе многу проблеми од Западот, вклучувајќи ги обвинувањата за геноцид во Синџијанг, бруталноста во Хонгконг и наметнувањето на моќта во морињата околу Кина. Што го мотивира додека неговите сили се упатени во Тајван?
Еден одговор е дека Си исто така може се надева дека ќе го одврати вниманието од домашните проблеми. Можеби тој се соочува со невидени предизвици во рамките на Кинеската комунистичка партија (ККП). Поверојатно е дека би сакал да го одбележи стогодишниот јубилеј во јули од основањето на ККП со тоа што конечно ќе го освои последниот бастион на националистите на Чанг Кај-шек. Соединувањето на Тајван ќе го запечати наследството на Си. Досега најблиските лични, стратегиски и воени врски со Русија на Путин значат дека тој нема да се соочи со негативна реакција од таа страна, а нема да добие ни аплауз. Тајванците ветија дека ќе се борат, но не можат да надвладеат сами.
Само Американците можат да им застанат на патот
Дали Си едноставно ги игра со вашингтонската работничка класа? Или, пак, ќе пркоси и наскоро ќе направи потег кон Тајван? Орвеловиот кошмар за Бајден и Западот би бил истовремена руска инвазија на Украина и кинески напад на Тајван. Избор на Океанија би бил да војува на два фронта или целосно да се понижи. Добредојдовте во светот на Винстон.
