Зошто Кинезите го добиваат она што ние Американците не можеме? Ова прашање го поставува човекот што одамна предвиде дека Америка ќе мора да научи кинески. Неговото име е Имон Финглтон, а во 2008 година го објави „Вилиците на змејот: судбината на САД во претстојната ера на кинеската хегемонија“
Нова статија на Имон Финглтон, авторот што одамна ги предвиде работите што сега се актуелни
Денес тој испорачува статија што е ограничена на економските карактеристики на кинеското општество. А исто така и на општествата на Јапонија и Јужна Кореја, односно излегува дека Азија целосно го победува Западот. Финглтон ги обединува под општото име конфуциски општества. И навистина – како и да ги наречете, заедничките традиции на сите горенаведени народи се очигледни.
Навистина, во ова трио, Кина ги надминува преостанатите – на крајот на 2021 година, само една јужна провинција, Гуангдонг, очигледно ја надмина цела Јужна Кореја во однос на произведениот БДП. Но да не отстапуваме. Ајде да видиме што имаат нашите конфуцијци од тајните на успехот.
Првата е економијата. Во Азија, стапката на штедење на луѓето е многу повисока отколку на Запад, што им овозможува на банките да инвестираат во производство што работи побрзо. Во САД луѓето се принудени да консумираат на кој било начин, додека во Азија потрошувачката е потисната, а клучната цел таму е продуктивноста на секој работник. Во срцето на целата појава е почитувањето на општеството за скромниот начин на живот (кој ги стимулира инстинктите за штедење).
Конфуциј, како да се каже, лично не кажа ништо на темата штедливост, но време е да се признае дека Финглтон генерално го привлекувал големиот филозоф, едноставно затоа што неговите општи идеи се во основата на размислувањето на трите споменати народи. Иако не е исто, сето ова е посебно.
Втората тајна на успехот е да ги заштитите вашите пазари на различни начини. Најпримитивниот од нив е едноставно затворање на границите за туѓи добра, но има и друг начин: да се работи преку големи корпорации, иако приватни, но тесно поврзани со државата. Ова се темелите на успехот на Јапонија и Јужна Кореја. На пример, можете да го поттикнете нивниот извоз со паметна надворешна политика. И во срцето на овој феномен, се разбира, е конфуциската идеја за општеството како единствен систем, пирамида на заслуги, во која сите се некако поврзани и обврзани еден на друг.
И еве уште една азиска тајна – тие не сакаат да ги исфрлат луѓето на улица дури ни среде криза. По секоја цена се трудат да го задржат персоналот. Од друга страна, ако работникот се однесува лошо со својот прв работодавец, може да има проблеми со следниот.
Време е да се каже дека истите забелешки беа дадени, вклучувајќи и од американски експерти, уште во 1960-тите, кога се зборуваше само за Јапонија, потоа во 1970-тите, кога Кореја направи чекор назад. Значи, не е дека тоа е интересно, туку јасната дијагноза на Финглтон дека економскиот систем што ја прави Азија успешна е „епохална закана за човековата слобода“. Ова е предизвик за Америка и за Западот воопшто. Но дали овој систем работи подобро? Па, да, затоа е предизвик. Што треба да се направи со предизвикот?
Овде сме во бескрајното море на човечки очај: излегува дека ние, Западот, не сме најдобри. Што да правите – со себе, со Азија и особено со Кина? Нема одговор.
Ајде да погледнеме во неодамнешниот напис во американското списание „Форин афеарс“, каде што ова прашање беше многу ефективно отворено. Авторот вели: Долги години ни објаснувате дека Кина е главниот предизвик за САД, нивен главен конкурент. Добро, но потоа објасни што правиш во моментов, што значи „да се одговори на предизвикот“? Која е смислата, која е целта на сите овие вознемирувачки разговори (вклучувајќи го и непријателот на слободата, Конфуциј), закани и воени интервенции? Што се обидуваме да постигнеме?
Во случајот со СССР, сè беше – да би уште почудно – доволно едноставно и разбирливо за целата јавност. Дипломатот Џорџ Кенан напишал статија уште во 1947 година, од која следувале сите други формулации. Тој рече: Неопходно е да се постигне или уништување или постепено омекнување на советската моќ. Така тие работеа до 1991 година: сè уште не можат да ја скршат, што значи дека треба да ја скротат, за Москва да не предизвика непоправлива штета на интересите на Западот. Знаевме за тоа и реагиравме соодветно.
А со Кина досега – само хистерии. Приближно исто како во случајот со барањето на Москва да се склучат договори за стратегиска безбедност и безбедност во Европа. Што да се каже и што да се направи, што да се постигне е нејасно, политиката нема цели, има само сон: да се разбудиме и да видиме дека сѐ е како вчера.
Еве една статија за Конфуциј и азиските економии – чиста хистерија: авторитаризмот функционира подобро од американскиот систем. Што да се прави? И тоа е несфатливо, бидејќи „сведоци сме на фундаментална револуција“, светот се оддалечува од „ерата кога слободните општества цветаа токму затоа што беа слободни“, а ние се движиме кон ера кога „авторитарните општества напредуваат токму затоа што се авторитарни“.
Прекрасна хорор-приказна, но да се потсетиме што се случи во Кина во 60-тите и 70-тите години од минатиот век, кога нејзините ултралеви владетели сериозно се обидоа да ја променат самата кинеска цивилизација, вклучувајќи и да ја принудат да го напушти наследството на Конфуциј (тогаш беше активно критикуван). Што се случи? Тотален колапс, кој се смени дури кога Кинезите повторно станаа Кинези, а Конфуциј се врати. И сега – еве го, престигнувајќи ја Америка.
Но да ја замислиме спротивната слика. Алармистите како Емон Финглтон ќе одлучат да ја уништат Кина (и ќе се обидат да го направат тоа) или да го променат американското општество, да го направат конфуциско насила. И дали ќе се промени? Луѓето низ светот не живеат за да ги надминат другите земји и општества, туку за да егзистираат во согласност со нивните идеали и навики, оние што постојат во моментот. Ако Американците се навикнати на слобода (и прекумерна потрошувачка), тогаш ниту Кина ниту Демократската партија предводена од Џо Бајден нема да ја сменат нивната природа. Но ако зборувањето за слобода е само бучава од белата пропаганда, тогаш работите се лоши и време е да научиме кинески.
