Разденуваат некрстените денови за потрошувачот, за гласачот, за галебот со лет во место. Поделена е и паричката на власта, технички речено. Кому глава, а кому писмо, ќе се знае пред Христовото распетие. Дотогаш, секој со својот крст или без него, според своите уверувања и, особено,според чувството на (бес)срам, ќе ја изодува (северно)македонската голгота, со или без главата на техничката власт
Според верувањата на македонскиот човек, траат некрстени денови – деновите меѓу раѓањето и крштевањето на Исус Христос, познати меѓу народот како најопасни и најризични денови во годината, време „без крст“ и време на лоши духови, оттука познати и како погани денови.
Според аргументите на сеќавањето и пишаното, пак, убедливо траат прекрстени денови – на три дни пред Василица наврши една година од противуставната промена на името на државата како последица од проспиените некрстени денови од претходната година.
Толку од Шапкаревиот запис да се преноќи буден на Бадник (будник), кога се преспаа деновите по онаа стара бадникова ноќ, во јануари 2019 година.
Толку од будноста и бдеењето крај сопственото огниште, нема да му помогне гледањето во пепелта: гасне во огнот што го изгасна сам.
Барем да се засрамевме додека траеја оние бесрамни денови на идентитетско колективно прекрстување.
Не случајно драмскиот писател Синиша Ковачевиќ го опиша времето во кое живееме како време на оние без заклетва и време без срам: „кога ќе го снема срамот, снемува сè, независно бил тој личен или колективен. Пропаста почнува кога ќе ги снема црвенилото на образите и потта на дланките, кога сè е допуштено и дозволено…“
Во светлина на годината што измина и особено во растечката темнина во неа, се чини сè беше допуштено и дозволено…
Образот на оние што сторија сè да ја прекрстат и прекршат земјата во ланските некрстени денови и образот на оние што не сторија/сторивме ништо да ги спречат нема да обели лесно, но земјата може.
Старата Нова година продолжува во духот на снегарите: во низок лет и очекување на снегот – причина да се врати црвенилото на образите, да си допуштиме да му се израдуваме на нешто од небото.
Снегари ги викаат галебите во Струга, затоа што кога ловат ниско над Дрим најавуваат снег – прочитав кај еден пријател на фејсбук.
Пишаното ме потсети на локалниот феномен во градот на поезијата, градот на (моето) детство и младост: уште пред воздухот да замириса на снег, галебите се негов предзнак, го навестуваа(т) снегот, летајќи ниско над реката.
Наедно се празник за очите и одмрзнување на мислата среде најстудениот месец во годината, па како да порачуваат: летни мисло, како галебот Џонатан Ливингстон, узнај ги своите височини!
Причините за ангелската глетка на галебите, сепак, не доаѓаат од небесната шир, а од онаа во стомакот: гладот на птицата е причина за „гозбата“ во очите на набљудувачот.
Долго пред средбата со „Галебот Џонатан Ливингстон“, од мостовите на Дрим сведочев на средбата на тие две гладувања, на телото и духот: едната на стомакот (гладот што ја приземјува птицата), а другата на срцето и умот (гладот за летање кај човекот).
Како што гладот на телото приземјува, така гладот за духовното возвишува.
Се разбира, Џонатан не е обичен галеб, како што и секој човек еднаш бил необично дете, макар за најблиските. Џонатан Ливингстон му дава предност на гладот за летање.
Одбива да прифати дека светот завршува онаму каде што и погледот и дека патот до храната е единственото патување за секој ден.
Човекот, за разлика од него, мора да ги помири двете гладувања. Неговото растење од дете во човек ги следи, поточно ги подражава до извесен степен обете, а потоа, под налет на нужноста, почнува да ги спротивставува, да го истиснува второто за сметка на првото, кое станува сè погладно и порутинско, сè понедоволно.
Колку е доволно – е прашање што потрошувачкиот систем во кој живееме се обидува да го заобиколи, да го релативизира и да не го одговори, во полза на материјалното изобилство и конформизам (она што симболично останува зад опашката на Ливингстон).
Колку е доволно е прашањето што, за жал, како да не наоѓа одговор ниту на трпезите на духовните празници. Нејсе. Трпезите се веќе раскренати.
Паричките (бадникова и василичарска) се поделени.
Градовите се раскитуваат и животот се враќа во претпразничната состојба: раскитен, непосреден и гол, како јануари. Разденуваат некрстените денови за потрошувачот, за гласачот, за галебот со лет во место.
Поделена е и паричката на власта, технички речено. Кому глава, а кому писмо, ќе се знае пред Христовото распетие. Дотогаш, секој со својот крст или без него, според своите уверувања и, особено, според чувството на (бес)срам, ќе ја изодува (северно)македонската голгота, со или без главата на техничката власт.
Очигледно, божиќниот „дух“ најбрзо ги напушта висините на власта, судејќи според „лошите духови“ што дуваат оттаму. А би можеле да се огледаат на галебот Ливингстон, да направат нешто добро и за другите, а не само за себе.
Само доколку направат од ова мало парче земја под небото место каде што може да се „лета“ и да се остваруваат соништа без да се напушти брегот и без да се гази на својата чест и достоинство ќе имаат (како и оној галеб) верни следбеници.
Дотогаш, останува да владее времето на враните и да се радуваме на глетката на снегарите, на веста дека брзо ќе заврне снег и барем некое време ќе биде бело сè.
Којзнае, можеби меѓу нив е и Џонатан Ливингстон, кој не се откажал од гладот за летање и покрај тоа што уште траат поганите денови.
